‘Ruta de los Volcanes’

De route begint bij de schuilplaats van Pilar. Dit is een hooggelegen grote open plek die traditioneel altijd een kruispunt van wegen is geweest op de zuidhelling van het eiland. De schuilplaats heeft een informatiecentrum voor de route.

Het begin van de route loopt door een Canarisch pijnbos. Dit is het soort bos dat we het meest gaan zien, hoewel op sommige punten van de berg we links van ons, op lager gelegen delen van de helling aan de windzijde, ook laurierbossen kunnen zien.

Vanuit dit uitkijkpunt zien we een volledige aardrijkskundige kaart. Van hieruit zien we de vallei van de Vlakten van Aridane (Los Llanos de Aridane), die ontstond door een van de grote typische aardverschuivingen die gepaard gingen met de grote vernietigende krachten van de Canarische Eilanden.

Getuigen hiervan zijn de boog van de Nieuwe Top (Cumbre Nueva) en tegenover het uitkijkpunt de vulkaan Bejenado met de krater van Taburiente. De Bejenado ontstond uit de laatste geologische fase van de vorming van de noordelijke en centrale zones van het eiland, voordat de activiteit zich in de laatste tweehonderdduizend jaar richting de zuidkant verschoof, naar de helling van de Oude Top (Cumbre Vieja) waarlangs de route van de vulkanen loopt-.

Het bruggetje van het pad loopt over een breuklijn die ontstond door de aardbevingen die gepaard gingen met de uitbarsting van 1949. Deze breuklijn werd gevormd door een van de aardbevingen veroorzaakt door de vulkaan San Juan. Deze aardbevingen worden veroorzaakt door de energie die vrijkomt als gevolg van de druk die het magma dat door de schacht omhoog komt genereert. De breuklijn is een gevolg van het barsten van de aardkorst door de krachten die vrijkwamen door het magma.

Vanaf dit uitkijkpunt zien we het Zwarte Gat, de grootste uitlaat van de uitbarsting van 1949. Deze staat bekend onder de naam van Heilige Johannes (San Juan) omdat het op de naamdag van de heilige plaatsvond. De uitbarsting van het Zwarte Gat begon op 24 juni 1949 en duurde af en aan tot en met 31 juli. Vanaf deze periode veranderde de activiteit naar de fase van fumarolen, ofwel het uitstoten van hete gassen en dampen. De opening van de grootste uitbarstingsplek, het Zwarte Gat, vond plaats op 12 juli en ging gepaard met krachtige seismische activiteit. De uitbarsting telde zeven fasen. De intentste was de derde fase die plaatsvond tussen 11 en 15 juli. In deze periode stootte het Zwarte Gat grote vulkanische kolommen uit.

De vulkaan El Duraznero is een van de opmerkelijkste vulkaankegels van de route en wordt geassocieerd met de historische uitbarsting van 1949. Hij staat in de hogere zones van de route van de vulkanen met een hoogte van bijna 1900 meter. De uitbarstingen van deze vulkaan waren volledige lava-uitbarstingen. De lavastromen liepen in tegenstelling tot die van het Zwarte Gat naar de oostelijke helling van het eiland. In de krater kun je nog steeds de resten van het tijdelijke lavameer zien dat ontstond totdat de lava uitliep naar de zee. In het gebied van de berg die het dichtst bij het pad ligt, zien we een breuk die drie slakkenkegels heeft veroorzaakt

Dit is met een hoogte van 1945 meter de hoogste vulkaan van de Oude Top, hoewel deze niet ontstond door een historische uitbarsting. Hij maakt deel uit van de centrale kolom van de Zuidhelling van het eiland. Dit uitkijkpunt biedt uitzicht op de grootste kegels en vulkanische putten van de route. Vanaf deze gunstige positie van het uitkijkpunt van Las Deseadas kun je je een beeld vormen van de assen waarlangs de uitbarstingen hebben plaatsgevonden en ook zien hoe de begroeiing, zoals struikgewas en Canarische pijnbomen, zich langzaamaan over de lava- en rotsgebieden heeft verspreid.

Dit is een vlakte van zwart lavasteen met struiken en pijnbomen die overkomt als een heel sereen landschap dat uitnodigt tot een rustpauze onderweg, vooral na het doorlopen van een zwaar traject. De vlakten van vulkaanas zijn een gevolg van zogenoemde Stromboliaanse uitbarstingen, vanwege de regen van vulkanisch as. In het hoogste deel van de vlakte zien we freatomagmatische formaties die zijn gevormd door vulkanische processen waarbij contact wordt gemaakt met grond- of oppervlaktewater of waarbij ontploffingen plaatsvinden door het vrijkomen van vulkanische gassen.

Voor ons hebben we een vlakte met zwarte lavasteen, onder de vulkaan, met toegang tot de vulkaan Martín de Tigalate, een historische uitbarsting uit de zeventiende eeuw en waarvan de uitstoot in 1646 plaatsvond. De uitbarsting van de vulkaan Martín de Tigalate duurde ongeveer een maand, tussen oktober en december, hoewel er vanaf september al aardbevingen werden waargenomen. De totale uitbarstingsperiode duurde 82 dagen. Er vonden zware aardbevingen plaats en de uitbarsting zorgde voor een grote uitstoot van lavamateriaal. Hierdoor werd er ook land gewonnen op de zee. De uitbarsting had meerdere uitstootplaatsen, enkele in de bergen die we nu kunnen zien, en andere in het kustgebied.

Dit is de laatste vulkaankegel die zichtbaar is voordat we beginnen aan de laatste etappe van de route door het pijnbos. De vlakte waarin we ons bevinden geeft de grens aan tussen het gebied waar historisch gezien de uitbarstingen plaatsvonden, vooral de vulkaan Martín waarvan we een van de lavastromen rechts laten liggen, en een dicht Canarisch pijnbos waar we doorheen gaan tot aan Fuencaliente.

De route eindigt in het centrum van De Canariërs, tevens het centrum van de gemeente Fuencaliente. Deze gemeente heeft een lange geschiedenis van vulkanische activiteit omdat in de zeventiende en de twintigste eeuw vulkanen ten zuiden van het dorp uitbarstten; eerst de vulkaan San Antonio gevolgd door de Teneguía. Dit dorp is gericht op de wijnbouw en heeft een groot aantal wijnkelders. Het is ook de plek waar de druifvariant malvezij wordt geproduceerd.