La Caldera de Taburiente

Ścieżka rozpoczyna się przy zjeździe, do którego można dotrzeć pojazdem, pokonując delikatnymi serpentynami zbocze porośnięte lasem sosnowym z egzemplarzami woskownic, wrzośców i innych krzewów, w tym endemicznego amagante. Trasa przebiega przez serię jarów, z których pierwszy, zawsze wypełniony wodą, nosi nazwę Ciempiés.

Ten grzbiet położony wewnątrz kaldery przypomina nam o rolniczo-hodowlanej przeszłości parku.  W jego ogrodach, nie tak dawno temu, uprawiano tytoń i do dziś jeszcze widzimy ślady tarasów uprawnych. Szczególnie atrakcyjny jest widok na Los Agujeritos, zespół szczytów przypominających swych kształtem zęby piły, które tworzą krajobraz złożony z pionowych ścian.

Zaraz po opuszczeniu Lomo de Ternera, uwagę naszą przyciąga kolosalnych rozmiarów skała, znajdująca się w wąwozie Barranco de las Traves. Spoczywając w korycie rzecznym, mówi nam erozji, w wyniku której powstała kaldera. Jest jednocześnie wizytówką flory, specjalizującej się w pięciu się po skałach i pionowych ścianach, do której należą rośliny z gatunku Aeonium czy Greenovia.

Procesy erozyjne powodują ciągłe osunięcia w kalderze. Ten wąwóz jest tego przykładem i naocznie możemy przekonać się o pochodzeniu jego nazwy, mówiącej o okrągłych kamieniach. Patrząc w stronę górnych ścian, szybko zdamy sobie sprawę, jak na przestrzeni wieków utworzyło się to zdumiewające koryto rzeczne. W tej strefie pojawiły się też pozostałości archeologiczne, ponieważ rdzenni mieszkańcy wyspy użyli niektórych z tych kolosalnych skał jako miejsc schronienia.

Mamy wspaniały widok na kalderę. Patrząc na lewo, ujrzymy wyróżniający się w krajobrazie zespół skał pochodzenia osadowego, podczas gdy po prawej stronie, plama roślinności zdradza nam źródło Viñátigo, wykorzystywane przed laty przez rolników do uprawy pochrzynu.

Wąwóz ten jest typowym wąwozem występującym wewnątrz Parku, będącym próbką procesów erozji. Wraz z kolejnym, Risco Liso, otaczają grzbiet, który do lat 80. ubiegłego wieku był terenem uprawnym, a dziś postępuje tu proces zalesienia. W górnej części tych jarów znajdują się liczne źródła i galerie, z których pochodzą znaczne zasoby wodne parku.

Ten zbiornik w wąwozie nasi nazwę Plaży Taburiente. Wielu mieszkańców wyspy La Palma przychodziło się tu kąpać i stąd ta nazwa.  Niewielki lasek nad brzegiem koryta rzecznego jest złożony z wierzb i jest najlepszym przedstawicielem tej formacji roślinnej w parku. Lasy wierzbowe zanikają z uwagi na zużycie wody, które spowodowało usunięcie strumieni z koryt rzek. Dlatego też lasy wierzbowe znajdujące się w parku są jeszcze cenniejsze i próbuje się je rozszerzyć.

Przy plaży Tabueriente znajduje się centrum obsługi, pole biwakowe, niewielka wystawa, toalety oraz punkt pierwszej pomocy.

Po opuszczeniu Centrum Obsługi, zmieniamy zbocze i schodzimy wąwozem Almendro Amargo. Strefa ta znana jest jako El Reventón: jest to zejście charakteryzujące się dużą różnicą wysokości, rozpoczynające się korytem rzecznym położonym na wysokości ponad stu metrów. Schodząc, zobaczymy skałę Roque Idafe wznoszącą się nad zbiegiem dwóch wąwozów.  Jest to spektakularny monolit, który ma związek ze światem magii i religii rdzennych mieszkańców La Palmy, zwanych Benehoritas.

Poniżej Roque Idafe zbiegają się wąwozy: Almendro Amargo, którym zeszliśmy, oraz El Limonero zwany też Rivaceras. Płynące nim wody zwrócą naszą uwagę ze względu na żółty kolor spowodowany ich żelazistym pochodzeniem. W górę strumienia, w odległości około 10 minut drogi, znajduje się Kolorowa Kaskada, naturalny wodospad, gdzie połączenie żółtawej wody oraz mchu tworzy piękny widok dla oczu.

Wąwozy Taburiente i Almendro Amargo łączą tutaj swe wody (stąd nazwa: dwie wody), zmierzając do ujścia z kaldery wąwozem Las Angustias.  Na brzegu wąwozu widzimy betonową strukturę, w rowie odprowadzającym wodę do użytku rolnego. Rów posiada pomysłowy system do przelewania ciał stałych niesionych przez wodę, który zmusza do jego okresowego czyszczenia.

Ostatnie pięć kilometrów biegnie wąwozem i bocznymi ścieżkami w miejscach bardziej skomplikowanych. Roślinność stopniowo zmienia się, przechodząc od lasu sosnowego do formacji zarośli na ostatnim odcinku, z obecnością wilczomlecza, a my możemy podziwiać piękny geologiczny spektakl na ścianach koryta rzecznego.

Szczególnie interesujące na ostatnim odcinku drogi jest występowanie tak zwanego kompleksu prekambryjskiego. Są to skały powstałe podczas erupcji podwodnych w ramach procesu tworzenia się wyspy, które w środkowym i dolnym biegu wąwozu Las Angustias wychodzą na światło dzienne. Jest to zjawisko geologiczne, które na Wyspach Kanaryjskich może być obserwowane w innym miejscu jedynie na Formenterze. Wyróżniamy te skały ze względu na ich zielonkawe zabarwienie w kształcie pęcherzyków, zazwyczaj oddzielone linią skały w innym kolorze