Ruta de los volcanes

Trasa rozpoczyna się w schronisku El Pilar, na wielkiej polanie położonej na szczycie, który historycznie stanowił skrzyżowanie dróg południowego grzbietu wyspy. Schronisko posiada centrum interpretacji szlaku.

Początek trasy biegnie przez las sosen kanaryjskich; ten rodzaj lasu będzie najczęściej spotykanym krajobrazem roślinnym, chociaż w punktach szczytowych dojrzymy po naszej lewej stronie, w niżej położonych nawietrznych strefach zbocza, obecność lasów wawrzynowych i wrzoścowo-woskownicowych (Monteverde).

Ten niewielki punkt widokowy pozwala nam kontemplować prawdziwy traktat geologiczny. Możemy stąd obserwować dolinę Los Llanos de Aridane, która powstała w wyniku jednego z największych osuwisk, typowych dla procesów destrukcyjnych Archipelagu Wysp Kanaryjskich.

Jako świadectwo pozostał łuk masywu Cumbre Nueva i, naprzeciwko punktu widokowego, wulkan Bejenado zamykający kalderę Caldera de Taburiente. El Bejenado był ostatnim okresem geologicznym tworzenia strefy północnej i centralnej wyspy, zanim aktywność przeniosła się, w ostatnich dwustu tysiącach lat, na stok południowy, na grzbiet Cumbre Vieja, którym biegnie szlak wulkanów.

Mostek ścieżki przecina uskok spowodowany działalnością sejsmiczną związaną z erupcją w 1949 roku. Uskok ten powstał w rezultacie trzęsienia ziemi przypisywanego wulkanowi San Juan. W wyniku ciśnienia, które wytwarza magma podczas unoszenia się kominem, wyzwala się energia powodująca tego rodzaju trzęsienia ziemi.  Uskok jest konsekwencją pęknięcia skorupy ziemskiej na skutek sił wyzwolonych przez magmę.

Ten punkt widokowy umożliwia podziwianie krateru Hoyo Negro, głównego centrum erupcji z roku 1949, znanej wulkanem San Juan, gdyż jej początek miał miejsce w dniu św. Jana.

 Erupcja Hoyo Negro rozpoczęła się w dniu 24 czerwca 1949 roku i trwała z różnym nasileniem do 31 lipca, od którego to okresu przeszła w fazę fumaroli. Otwarcie najważniejszego centrum wybuchu, Hoyo Negro, miało miejsce 12 lipca, pokrywając się z silną działalnością sejsmiczną. Erupcja miała siedem etapów, z których najbardziej intensywnym był trzeci, od 11 do 15 lipca. W tym okresie Hoyo Negro wyemitował wielkie kolumny dymu i popiołu.

Wulkan El Duraznero jest jednym z najbardziej reprezentacyjnych stożków wulkanicznych na szlaku, związany z historyczną erupcją z roku 1949. Znajduje się w jednej z najwyżej położonych stref na Szlaku Wulkanów, osiągając wysokość prawie 1900 metrów. Podczas wybuchów El Duraznero wydobywała się wyłącznie magma. Płynna lawa, w przeciwieństwie do Hoyo Negro, spłynęła w kierunku stoku wschodniego wyspy. W kalderze można zaobserwować pozostałości przejściowego jeziora lawowego, które wytworzyło się zanim lawa przelała się do morza. W części góry położonej najbliżej szlaku obserwujemy szczelinę, która wytworzyła trzy stożki scorii.

Jest to najwyższy wulkan na Cumbre Vieja, osiągający wysokość 1945 metrów, choć nie ma związku z żadną historyczną erupcją. Wchodzi w skład centralnego szkieletu południowego grzbietu wyspy. Punkt widokowy umożliwia nam zobaczenie głównych stożków oraz punktów emisji na szlaku. Dzięki uprzywilejowanemu położeniu, wzniesienie Las Deseadas pozwala zrozumieć podstawy, na których oparła się działalność erupcyjna, a także zaobserwować stopniowe porastanie lawy i „malpaíses” (rodzaj materiału piroklastycznego) przez zarośla i sosny kanaryjskie.

Równina pokryta czarnymi okruchami skalnymi, z roślinnością złożoną z zarośli i sosen kanaryjskich, jest krajobrazowo obszarem bardzo spokojnym i odpowiednim do odpoczynku na trasie, po pokonaniu trudnego dla turysty terenu. Równiny lapilli są rezultatem erupcji typowych dla wulkanu Stromboli, z uwagi na opady popiołu wulkanicznego. W górnej części równiny pojawiają się formacje freatyczne, które pozwalają na wyjaśnienie procesów wulkanizmu, podczas których dochodzi do kontaktu z ciekami wodnymi lub następują wybuchy na skutek uwolnienia gazów.

Widzimy przed sobą równinę czarnych okruchów skalnych, poniżej wulkanu, w strefie dojścia do wulkanu Martín de Tigalate, powstałego podczas historycznej erupcji w XVII wieku, której emisja nastąpiła w roku 1646. Erupcja wulkanu Martín de Tigalate trwała przez około miesiąc, między październikiem i grudniem, chociaż we wrześniu miały miejsce trzęsienia ziemi. Łączny okres erupcyjny trwał 82 dni. Wystąpiły znaczne kryzysy sejsmiczne, a erupcja miała duże znaczenie pozytywne: wylanie lawy, które pozwoliło wyrwać teren morzu. Erupcja miała wiele punktów emisji, jedne z nich na szczycie, który mamy w zasięgu wzroku, drugie w obrębie wybrzeża.

Góra Ognia jest ostatnim widocznym stożkiem wulkanicznym przed rozpoczęciem ostatniego etapu szlaku, prowadzącego już przez las sosnowy. Równina, na której się znajdujemy, wyznacza granicę między terenem objętym wulkanizmem w czasach historycznych, szczególnie związanym z wulkanem Martín, którego strumień lawy pozostawimy po naszej prawej stronie, i gęstym lasem sosny kanaryjskiej, przez który pójdziemy do Fuencaliente.

Trasa kończy się w głównym punkcie Los Canarios, centrum gminy Fuencaliente. Na historii tej gminy wulkanizm odcisnął swe piętno, gdyż w wieku XVII i XX na południe od wioski miały miejsce wybuchy wulkanów: najpierw San Antonio, a następnie Teneguía. Jest to wioska związana z winem, z licznymi piwnicami winiarskimi, oraz jedno z miejsc, gdzie produkuje się małmazję.